Fingertips & Pedals

Na een paar tele­foontjes staat ons doel vast: Caro’s vaderland, Zwit­serland, met zijn vele legen­da­rische rots­wanden. In augustus 2020 stap ik in Feldkirch (Oostenrijk) uit de trein en bereik ik net voor het onweer het station van Sargans, waar ik op Caro wacht.

Dankzij haar dreadlocks zie ik haar al van verre aankomen. We vallen in elkaars armen en ik voel al snel het enthou­siasme dat Caro meebrengt. Ons eerste klimdoel is de Rätikon. Een lastige en steile rit naar boven; bocht na bocht slingert de bergweg omhoog. Het ritme van het trappen is langzaam maar gestaag. We krijgen last van de hitte.

We moeten elkaar eraan herinneren dat we langzaam moeten rijden om later genoeg kracht over te hebben voor het klimmen. Onze fietskar weegt met alle uitrusting ongeveer 35–40 kg, wat een aanzienlijke extra belasting is.

Onze eerste klimtocht begint in de ochtend. We beginnen met de droog gebleven Intifada op de Schwei­zereck. Een unieke plaat­lengte in het begin vraagt alles van ons. Na de inspanning op de fiets vinden we het moeilijk om onze voeten nauw­keurig te plaatsen. We vechten ons touw­lengte na touw­lengte naar boven. Het stevige ritme van een goed op elkaar inge­speeld team hebben we nog niet. De zon komt op de wand te staan en de laatste lengtes worden een gevecht tegen de hitte. 's Avonds barbecueën we met vrienden en vieren we onze eerste route door een grote wand op deze 'expe­ditie’.

De reis gaat verder na een lange afdaling via Chur naar Disentis, vooral via de Rijn­fietsroute naar de bron van de rivier bij de Oberalppas. We hebben al veel hoogte en afstand achter ons als we beginnen aan onze volgende klimroute op de Teufel­stalwand boven Andermatt.

Hier is het devies: zelf zekeren in het graniet. Caro is volledig in haar element en bewijst haar vaar­digheid in het scheur­klimmen. Op de terugweg hebben we pech: ons gas voor het kook­toestel raakt op. Voor­alsnog mislukt elke poging om in het lange weekend een winkel te vinden die open is. Via Facebook vinden we een klimmer die ons helpt en op de weg over de Sustenpas twee gaspa­tronen voor ons achterlaat.

De klim­ge­meenschap is echt geweldig. Iedereen helpt en onder­steunt elkaar waar dat kan.

Gelukkig maar, want we merken al snel dat we drie keer zo veel levens­middelen nodig hebben als bij normaal klimmen. Onze brandstof is voedsel en dat betekent dat we altijd in de gaten moeten houden waar de volgende winkel langs de route ligt.

Meer en meer is effi­ciëntie geboden. We willen geen onnodige afstanden afleggen, we beperken ons al snel tot het nood­za­kelijke in onze bagage en begrijpen dat lichtheid ook snelheid betekent, net zoals bij klimmen in alpiene stijl.

De klim naar de Sustenpas is niet gemak­kelijk, het regent en we klimmen gecon­cen­treerd hoger. Aangekomen op de pas (2224 m) vervangen we snel onze natte zweterige shirts door een fatsoenlijk jack. De afdaling is leuk totdat het weer begint te regenen en mijn achterrem niet meer werkt. Ik voel een lichte paniek opkomen. Die moet ik zo snel mogelijk laten repareren.

Op de camping in Gaumen gunnen we ons na 10 dagen de eerste rustdag. We willen uitgerust de Wendenstöcke beklimmen, waar het nog droog moet worden.

Een laatste beklimming leidt ons met de fiets de Wendenalp op, waarna we uitein­delijk te voet verder klimmen. Het is een warme zomerdag, de wanden liggen op het zuiden. Er staat geen wind en onze ambi­tieuze plannen smelten bij de approach al als sneeuw voor de zon.

De Excalibur Pfeiler torent imposant boven ons uit. Maar tijdens een traverse naar de approach verandert ons plezier al snel in een totale schok. We komen terecht in een enorme steenval die plot­seling uit de lucht lijkt te vallen. Rotsen en hele keien slaan naast ons in en we kunnen niets anders doen dan proberen onder onze rugzakken te schuilen. Naderhand ruiken we alleen nog een sterke zwavelgeur en hebben we bibberende knieën. We hebben geluk gehad, maar ons gebrui­kelijke enthou­siasme vinden we niet makkelijk terug.

In Innert­kirchen laten we eindelijk de remmen repareren en nemen we nog eens 500 meter hoogte op de koop toe om te voorkomen dat we op de drukke weg moeten blijven. Ons volgende doel zou de Geneefse Pijler op de legen­da­rische Eiger Nordwand moeten zijn.

Op de Eiger vinden we een plek met uitzicht voor ons kleine tentje. Ik verheug me op de dag die voor ons ligt. Maar de wind neemt sterk toe en de tempe­ratuur daalt de hele nacht door. We besluiten daarom tot een late start. Bij de approach moeten we eerst onze tenen warm wrijven en daarna begint Caro aan de eerste touw­lengte. Zonder gevoel in mijn vingers en tenen gaat het langzaam. En plot­seling het moment dat haar hoofd andere plannen heeft dan haar lichaam.

Ze probeert keer op keer van de laatste boorhaak naar de stand­plaats te klimmen.

Maar intussen zijn mijn vingers ook verdoofd van de kou. De eerste paar lengtes moet ik echt vechten. Halverwege de wand kijken we hoe laat het is en stellen we vast dat we niet genoeg tijd hebben om de top te halen. Gelukkig is er aan de rech­terkant een nood­uitgang. We laten ons materiaal achter om de volgende dag de beklimming voort te zetten, wat ons lukt.

Het is nog weer een paar dagen fietsen tot we bij onze volgende stop aankomen. Onderweg nemen we nog een route op de zuidwand van de Gastlosen mee. Al sinds we Interlaken hebben verlaten, rijden we door tot in de nach­telijke uren. Het voordeel is dat er dan minder verkeer op de weg is. Sinds de gedwongen pauze liggen we ook een beetje achter op ons schema. Het weer speelt een grote rol bij al onze beklim­mingen, terwijl je ook bij slecht weer op de fiets kunt zitten.

In het Rhônedal duwt de wind ons in de richting van Martigny voordat we via de pasweg steil omhoog klimmen, de Grote Sint-Bernard op. Met een tussenstop bij vrienden, van wie we al het materiaal voor een alpine route in winterse omstan­digheden lenen, gaan we de volgende dag op de fiets en later te voet verder naar de “Cabane du Trient”, een hut op meer dan 3000 m aan de Zwitserse kant van het Mont Blanc-gebied. De gouden granieten pieken van de Aiguilles Dorées hoog boven de Val Ferret verwelkomen ons in het avondlicht. De verse sneeuw is hopelijk inmiddels veranderd in sneeuw die geschikt is om over te lopen.

Onze laatste klimdag vervult meer dan alleen maar dromen. Het licht, het uitzicht, het klimmen, de omstan­dig­heden… alles is perfect, maar wel veel­eisend voor onze vermoeide benen. De hele traverse van oost naar west is lang, maar er liggen altijd behoorlijke klim­plekken te wachten. We klimmen over de bergkam naar onze laatste top, de Aiguille de la Varappe, 3513 m. Caro en ik omhelzen elkaar stevig en alle kleine menings­ver­schillen zijn alweer vergeten.