23.03.2020 | Arthur Kudelka, onze servicemanager bij LOWA, is het eerste aanspreekpunt voor het LOWA PRO TEAM en is zelf een ervaren alpinist. Hij is erin geslaagd hobby, passie en beroep te combineren en heeft daarom een heel andere kijk en is zeer gemotiveerd. Hij deelt dat met ons in het kader van #ForTheNextStep.
Waarom moeten we daar naar boven?
“Op eigen kracht een bergtop bereiken is iets emotioneels, iets bijzonders, daarom nemen we de kabelbaan niet.”
“En dan de top bereiken en genieten van het uitzicht, en dat is wat het is.”
“Zelfvoorzienend op pad zijn, met de dag leven en je telefoon uitzetten, gewoon genieten van de rust.”
Het is juni 2019 en ik zit met mijn klimpartner in een oude legerhelikopter van het Russische leger, die ons naar het basiskamp van de Khan Tengri in Kazachstan brengt. We landen op 4000 meter hoogte op de Eňilčekgletsjer en betrekken onze tenten. Onze blik wordt steeds weer getrokken door de klimroute en de toppen, die imposant en steil de hoogte in torenen. De volgende dag beginnen we meteen met de acclimatisatie en in 1,5 week klimmen we langzaam van kamp naar kamp, tot we de Pik Tjapajeva bereiken, een 6000'er vóór ons einddoel. Na de inspanningen van de acclimatisatie gunnen we ons lichaam nog 2 dagen rust voordat we op pad gaan voor de uiteindelijke poging voor de top. De weersverwachting voor de summitdag is goed en we kunnen bijna niet wachten om te beginnen.
Eindelijk beginnen we. Ik snuif als een locomotief, hoewel ik eigenlijk goed geacclimatiseerd en fit ben. De afzonderlijke etappes tussen de hoogtekampen zijn nog steeds steil en lang, daaraan verandert helaas ook de hoogtegewenning niets. Na drie dagen klimmen staan we nu voor de tweede keer op de Pik Tjapajeva. Het sneeuwt en we kunnen haast niets zien. Toch gunnen we onszelf een korte drinkpauze voordat we ons via een abseilpunt langs de bergkloof laten zakken. Kamp 3 ligt op 5900 meter, dus we moeten de zwaarbevochten hoogtemeters weer afdalen. Moe bereiken we onze laatste bivakplaats en we zetten onze tent op. We proberen nog wat energie bij te tanken en vroeg te gaan slapen, ook al kan het lichaam zich op grote hoogte nauwelijks herstellen.
De nacht is kort; de wekker gaat al om middernacht af. We zetten het fornuis aan en proberen wat te ontbijten. Om 1.30 uur zijn we al onderweg. Het is koud, ik denk ongeveer – 20°C of nog kouder. Als ik stilsta, krijg ik het meteen koud. Dus is het motto: door blijven gaan. De topetappe is allesbehalve gemakkelijk. Meer dan 1100 hoogtemeters klimmen leiden tot de 7010 meter hoge top, meestal in valgevaarlijk terrein. Na ongeveer 3 uur begint het eindelijk licht te worden, maar de temperatuur blijft ver onder het vriespunt. We klimmen naar het noorden en westen en de zon bereikt ons niet. We kunnen wel eindelijk onze hoofdlampen uitzetten en verder klimmen met daglicht. Na ongeveer 5 uur klimmen staan we eindelijk aan het einde van de markante couloir en wordt het terrein wat vlakker. We moeten nu wel goed zoeken, want het heeft de dag ervoor gesneeuwd en we zijn de eersten hierboven. Nog eens 2 uur inspannend speurwerk gaan voorbij en de top wil zich niet laten zien. Na nog een paar stappen zie ik eindelijk het kleine houten kruis. Het is binnen handbereik. Nog maar een paar meter denk ik, maar op deze hoogte is iedere meter moeizaam.
Een half uur later staan we eindelijk op de top van de Khan Tengri op 7100 meter. Het uitzicht is adembenemend. Het is bijna onbewolkt en we kunnen in alle richtingen kijken. Het Tiensjangebergte toon zich met zijn enorme gletsjers en bergtoppen in volle glorie. Omdat de Khan Tengri een grensberg is, staan we ook nog eens tegelijkertijd in Kazachstan, Kirgizië en China. Een onbeschrijflijk gevoel. We nemen de tijd om wat foto’s te maken en om te genieten van het moment voordat we teruggaan naar kamp 3. Na in totaal 14 uur lig ik naast onze tent in de zon en wil ik me niet meer bewegen. Ik accepteer een paar felicitaties, scheur mijn pakje gummibeertjes open en geniet van dit onvergetelijke moment.
