Expeditie naar de Mount Everest

389 berg­be­klimmers vanuit het zuiden, 142 vanuit het noorden en evenveel sherpa’s en berg­gidsen ter onder­steuning gingen in het twee dagen durende weer­venster (23 en 24 mei) op weg naar de top. De meesten van hen probeerden hun geluk meteen op de eerste van de twee dagen, op 23 mei, en kwamen midden in het spitsuur terecht. Op de belang­rijkste punten van de route – de “3 steps” van de noor­delijke route of de “Hillary step” en bergkam van de zuidelijke route – waren files onver­mij­delijk.

Anders dan in de Alpen is voor een succesvolle beklimming van de Mount Everest niet alleen goed weer nodig. Daarnaast is ook afwe­zigheid van de zoge­naamde “straal­stroom” vereist, een atmos­fe­rische compen­sa­tie­stroom op een hoogte van acht- tot twaalf­duizend meter, die zorgt voor een band met zeer hoge wind­snelheden tot meer dan 150 km/uur. In het voorjaar van 2019 bleef deze band met harde wind ongewoon lang op de Mount Everest, zodat de beklimming pas eind mei kon worden overwogen – kort voor het einde van het seizoen en het begin van de moesson (begin juni). Om die reden concen­treerden de klim­po­gingen zich op 23 en 24 mei, met soms ernstige gevolgen. Eind mei was het aantal doden tot elf gestegen.

Ook aanwezig op de Mount Everest was LOWA PRO Team-sporter Luis Stit­zinger, met zeven deel­nemers van een expeditie-orga­nisator uit Innsbruck. “Onder normale omstan­digheden duurt de beklimming van de topetappe ongeveer 8–10 uur. Onder de omstan­digheden van dit jaar kan dat uitgroeien tot een monste­retappe van 14 uur of meer. Dat is waanzin!”, legt Luis bezorgd uit.

Om zijn groep deze heikele situatie te besparen, besloot hij niet op 23 mei te vertrekken, en niet de zuidelijke route te nemen. “We hebben voor de topdag bewust gekozen voor de 24e, om de grootste drukte te vermijden, ook al was voor die dag slechter weer voorspeld”, legt Stit­zinger uit. “Het bleek een goede keuze te zijn. Toen we er om 5.30 uur bij zons­opkomst aankwamen, waren we in totaal met misschien 30 mensen op de top – later waren er nog eens ongeveer 30. We hebben geen files gehad”, vertelt de sporter opgelucht.

Op de zuidelijke route was de situatie op beide dagen anders: De stormloop van berg­be­klimmers op beide dagen leverde spec­ta­culaire beelden op in de media, die de discussie over extreem toerisme op de hoogste berg ter wereld weer aanzwen­gelden. Maar waarom riskeren ieder jaar zo veel mensen hun leven voor deze berg? “De Everest is een mythe”, zegt Stit­zinger bedachtzaam, “en voor veel mensen is het een levensdroom. Mij heeft die enorme drukte op de Everest eigenlijk altijd afge­schrikt. Maar nu ik er was, kon ik de fascinatie voor de berg zelf niet ontkennen. Het heeft iets magisch om bij zons­opkomst helemaal boven te staan en de wereld zo ver beneden onder je voeten te zien liggen. Maar ook al houden we het risico zo laag mogelijk met veel zuurstof, sherpa’s en veilig­heids­tech­nologie, het is allemaal natuurlijk nog steeds niet onge­vaarlijk. Is het dat waard? Die vraag moet iedereen voor zichzelf beant­woorden”, vindt Luis Stit­zinger.