De Zugspitze via het Höllental

We begonnen om 5 uur in het donker op de parkeer­plaats P1 in Hammersbach. Er was een warme dag voorspeld en de 2200 hoog­te­meters merk je op het laatst tijdens de beklimming van de top duidelijk. Daarom is het in de zomer, voor wie de tocht gaat doen zonder over­nachting in de Höllen­ta­lan­gerhütte, raadzaam om vroeg te beginnen om genoeg buffer te hebben voor de laatste kabelbaan.

Bij de eerste zonne­stralen bereiken we al de ingang van de Höllen­talklamm. Het tour­niquet is daar ook buiten de normale openings­tijden open en we komen daar in een “andere wereld” terecht. De Höllen­talklamm is diep inge­sneden tussen Alpspitze en Waxenstein. Van links en rechts komen er steeds weer water­vallen langs de wanden van de kloof omlaag en het geruis overal is bijna oorver­dovend. Op houten loop­bruggen, over bruggen en door verschillende tunnels die in de rotsen zijn uitge­houwen, winnen we steeds meer hoogte in de kloof. Na het verlaten van de kloof is het nog maar een half uurtje voordat je de Höllen­ta­lerhütte bereikt. Bij de Höllen­ta­lan­gerhütte gaan we eerste en broodje eten en bekijken we het verdere verloop van de route. Aan het einde van het dal kunnen we al de steile trap zien, die foto­geniek wordt over­wonnen door middel van de bekende passages “Leiter” (ladder) en ”Brett” (plank).

Na de verfrissing is het nu ongeveer 1 uur tot het einde van het dal en het begin van de ladder­passage. Hier trekken we onze klet­ter­steig­uit­rusting aan en sluiten we ons aan bij de rij die zich al bij de ingang heeft gevormd. Geen probleem voor ons, want we gebruiken de file voor foto’s en video-opnames. In ganzenpas gaan we nu rustig via deze verzekerde plekken tot aan de grin­dachtige uitlopers van de Höllen­tal­ferner. Over het grote grindveld gaan we nu moeizaam en bezweet naar de achter­ge­bleven sneeuw- en glet­sjer­resten van de Höllen­tal­ferner.

We hebben deze dag geluk en de sneeuw­be­dekking is extreem nat en je zakt tot aan je enkels in de sneeuw. Dat betekent dat onze stijgijzers, die we bij ons hebben voor het geval dat, in de rugzak blijven en we het pad zigzaggend volgen tot aan de beruchte rand, die over­wonnen moet worden om de laatste (en lange) topklim te kunnen beginnen. Ook hier is al een flinke file ontstaan en moeten we ruim 20 minuten wachten tot we over een relatief smalle sneeuwbrug op de rotsen en naar de staalkabel kunnen klimmen. Vanaf hier zijn er nog 600 meter hoog­te­verschil te over­bruggen tot aan de top van de Zugspitze.

De laatste klet­tersteig is niet erg moeilijk (maximaal B/C) maar wel erg lang en je kunt hier al de hoogte voelen. Langzaam en altijd de karavaan volgend, klimmen we meter voor meter naar de top van de Zugspitze tot we kort voor de Irmer­scharte aan de rech­terkant het eerste uitzicht op de Eibsee [via-ferrata.de] opvangen. Nu is het bijna volbracht en vanaf de Irmer­scharte is het nog iets minder dan 30 minuten tot aan het topkruis, dat nu al duidelijk te zien is. Dat motiveert en we na 9 uur klimmen (incl. pauzes) staan we uitein­delijk om 14.00 uur op de top van de hoogste berg van Duitsland.

Conclusie: een geweldige tocht die je ooit gedaan moet hebben! Je moet de 2200 hoog­te­meters en de situatie bij de gletsjer en de rand niet onder­schatten!