Onderweg aan het einde van de wereld

Het idee voor de reis spookte al lang rond in ons hoofd: een keer naar het einde van de wereld reizen, naar Patagonië, en daar rond­trekken met een rugzak en een tent – zonder groot plan, zonder reser­ve­ringen, gewoon kijken wat er gebeurt. Maar wanneer? We wilden het niet blijven uitstellen, dus besloten we om het gewoon maar te doen. Op 13 januari 2017 hadden we twee volgepakte rugzakken van 15 kg en reisden we in 36 uur via Madrid en Buenos Aires naar El Calafate.

We gingen vol euforie op weg. Na een kort bezoek aan de beroemde en nog steeds groeiende Perito Moreno­g­letsjer, reisden we verder naar El Chaltén. Dit kleine dorpje in het zuiden van Argentinië is het mekka van het Pata­go­nische berg­be­klimmen. Al in de jaren 50 begonnen hier vandaan de eerste expe­dities om de grote berg­toppen Fitz Roy en Cerro Torre voor het eerst te bedwingen. Ook wij kozen voor de volgende dagen deze plek als uitgangspunt voor een paar korte wande­lingen en voor de Huemul-tocht naar het inlandijs van zuidelijk Patagonië. Tijdens een korte omweg naar het uitzichtpunt van de Cerro Torre kregen we al een vermoeden van wat de volgende dagen zouden brengen: indruk­wekkende en wilde natuur.

Twee dagen later begonnen we, na een grondige controle van onze uitrusting door de rangers, aan de Huemul-tocht. Het pad begon direct bij het ranger­station. Het liep door lichte beuken­bossen, moerassige weiden en uitein­delijk naar het grote dal van de Rio Túnel. Daar stelden storm­achtige rukwinden ons even­wichts­gevoel op de proe. Na in totaal zes uur bereikten we het eerste kamp. We zetten onze tent op in een klein maar beschut stukje bos.

De route naar kamp nummer twee begon met een 'tyrolean traverse’ – een over een kleine kloof gespannen stalen kabel waar we met klim­gordel en rugzak overheen moesten. Voor ons als klimmers is dat eigenlijk geen grote uitdaging. Maar met 15 kg bagage op je rug is het toch vermoeiender dan je denkt. Onze weg leidde verder over keien langs de Túnel­gletsjer in de richting van Paso del Viento. Daar werd oriënteren steeds moei­lijker en ging het steeds harder regenen. Toch vonden we de weg naar de pas, waar we overheen gingen.

Eenmaal boven werd ons de adem benomen: vanaf de Paso del Viento, bijna zonder wind en regen, keken we recht in de eindeloze uitge­strektheid van het Pata­go­nische inlandijs – de op twee na grootste ijsvlakte ter wereld. Een beeld dat je je hele leven niet meer vergeet. Na een uitge­breide foto­sessie gingen we op weg naar het kamp.

Twee dagen later gingen we met de zon in onze rug verder met de derde etappe. Die liep helemaal langs inlandijs in de richting van de Huemulpas. Links van ons de bergen, rechts van ons de eindeloze ijsmassa’s. Het pad kronkelde bijna onop­vallend door de indruk­wekkende natuur. Na in totaal vier uur stonden we op de Paso Huemul en zagen we opeens een heel ander landschap voor ons – rotsen, ijs en een snijdende wind maakten plaats voor groen en zomer. Al van bovenaf konden we de baai van de Vied­ma­g­letsjer zien, waar het derde kamp van onze tocht zich bevond. We hadden onze tent boven de lagune opgezet en wandelden 's avonds naar beneden, naar de baai.

Alleen de ontspanner van de camera was te horen – een gevoel van absolute stilte. De laatste etappe van de tocht was weer wat vlakker en leidde ons langs het Lago Viedma naar de bewoonde wereld. De haven aan het einde van het meer kwam steeds dich­terbij en we zagen de eerste auto’s. Na in totaal vijf dagen en 57 km bereikten we onze bestemming. De bus die ons moest terug­brengen naar El Chaltén kwam ook al snel. Daar aangekomen meldden we ons gezond en wel weer bij het ranger­kantoor.